Pekińczyk to jedna z najstarszych ras na świecie. Nie tylko długa historia zasługuje jednak w jego wypadku na uznanie – jest to również rasa wyjątkowo szlachetna, umiłowana przez najwyższe sfery społeczne w kraju swojego pochodzenia, czyli w Państwie Środka. Mało tego – przypisywano im nawet boskie przymioty i ponadnaturalne zdolności. Jak ma się to do współczesnego pekińczyka i jego charakteru? Czego możemy się spodziewać, decydując się na powiększenia rodziny o psa tej rasy? Pekińczyk – historia Pies pekińczyk po raz pierwszy hodowany był prawdopodobnie na terenie Mandżurii, skąd jeszcze w pierwszym tysiącleciu naszej ery sprowadzony został do Chin. Na przestrzeni lat i w wyniku polityczno-religijnych zawirowań pekińczyk stał się nie tylko ulubieńcem na cesarskim dworze, ale wręcz swojego rodzaju pilnie strzeżonym “dobrem” zastrzeżonym tylko dla najwyżej postawionych ludzi w państwowej hierarchii (stąd prawdopodobnie określenie pekińczyk królewski). Tak radykalne podejście i regulacja hodowli wiązała się z wierzeniami buddyjskimi i legendą dotyczącą pekińczyków. Głosi ona, że to pies, który towarzyszył samemu Buddzie, a na dodatek powstał z uświęconego przez niego związku lwa… z małpą. Tłumaczyć to miało zewnętrzny wygląd psa nieprzystający do odwagi i ogólnego zawzięcia, jakim wykazuje się ta rasa. Według badań historia jest jednak zgoła inna – choć w dzisiejszych czasach wydaje się to nieco abstrakcyjne, korzeni pekińczyka można się raczej dopatrywać u azjatyckich wilków. Przez bardzo długi czas psy te były umieszczane na terenach świątynnych – pekińczyk miniaturka miał dzięki swoim niewielkim rozmiarom, połączonym z ogromnym i odważnym sercem, dysponować pewnymi ponadnaturalnymi mocami, związanymi z umiejętnością dostrzegania i pojmowania złych duchów. Do Europy pekińczyki sprowadzono dopiero w XIX wieku i ma to niestety związek z krwawą historią toczonych w tamtym czasie wojen opiumowych. Jeśli natomiast chodzi o samą Polskę, początków zainteresowania tą rasą upatruje się w 1925 roku i organizowanej wtedy w Warszawie Wszechpolskiej Wystawie. Pekińczyk – wygląd Pekińczyk to z całą pewnością jedna z najbardziej charakterystycznych pod względem wyglądu ras psów. Krótki, ciemny pyszczek osadzony jest na dosyć grubej i otoczonej futrzaną kryzą szyi i nadspodziewanie mocnym tułowiu. Szeroko rozstawione oczy wydają się uważnie skanować całe otoczenie (może to właśnie dawny nawyk polowania na demony?). Opadające uszy zakończone są pędzelkami, a ogon wyraźnie zawija się w jedną stronę. Jeśli chodzi o sierść, najczęściej spotkamy pekińczyka długowłosego (pekińczyk krótkowłosy nie jest oddzielnym rodzajem, ale raczej świeżo ostrzyżonym przedstawicielem rasy – warto tutaj dodać, że nie jest to zabieg, który musi być wpisany do harmonogramu pielęgnacji tej rasy). Pod względem umaszczenia, rasa daje naprawdę duży wybór – za zgodny ze wzorcem uważany jest zarówno pekińczyk czarny, jak i rudy, płowy, a także wszelkie rodzaje białego z łatami. Co ciekawe, odwrotnie niż to ma miejsce zazwyczaj, pies pekińczyk będzie ważył mniej niż suka – około 5 kg w porównaniu do 5,5 kg. Wzrost wynosi natomiast około 15-25 cm. Pekińczyk charakter ma wprost wynikający z jego arystokratycznej historii i wielu lat traktowania tej rasy przez ludzi niemal jak bóstwa. W wyniku tych czynników jest to pies, który jest świadomy nie tylko swojej własnej wartości, ale wartości legendy, jaka wokół niego narosła – de facto uwierzyli w nią chyba nie tylko buddyści, ale koniec końców także sam pekińczyk. Rasa psa pekińczyk to swojego rodzaju monarcha wśród czworonogów. Jest psem dumnym i niezależnie myślącym. Wszelkie próby wymuszenia na nim czegokolwiek z góry skazane są na niepowodzenie – jako król to on decydował będzie o swoich kolejnych krokach. A będą to kroki zawsze spokojne, dystyngowane i przemyślane – psy pekińczyki nie znoszą niepotrzebnego pośpiechu. Jako rasa łączona z Buddą rzeczywiście wykazują wysoki poziom zdolności do medytacyjnego stanu zen i biada opiekunowi, który swoją nerwowością i błahymi ludzkimi sprawami będzie niepokoił tego psiego mnicha. Denerwowanie się na taki stan rzeczy i próby poganiania pekińczyka w różnych sytuacjach nie tylko świadczyły będą o niezrozumieniu natury tych świątynnych ulubieńców, ale także spowodują, że psiak może się na nas poważnie obrazić. Jest to kolejna cecha łącząca go z dawnymi możnowładcami – tak jak potężny cesarz musiał śledzić uważnie poczynania swoich poddanych i pilnować kto jest lojalny, a kto być może przeciwko niemu spiskuje, tak pekińczyk będzie pamiętliwie chował urazę po wyrządzonej mu (według niego) krzywdzie. Nie jest to pies, który w kilka godzin zapomni o sprawie i pogodzi się ze swoim opiekunem – możemy się liczyć, że będzie nam pokazywał, jak bardzo jest obrażony, dosyć długo. Tym czego jednocześnie nie można pekińczykowi odmówić, jest jego wysoki poziom inteligencji, który gdyby był prawdziwym władcą, być może działałby na jego korzyść. Ze względu na wspomnianą wcześniej niechęć do ulegania czyimkolwiek naciskom, nie uczyni to jednak z niego idealnego psa do nauki posłuszeństwa i jest to coś, z czym potencjalny opiekun pekińczyka musi się pogodzić. Nie zmienia to faktu, że to psy żywiołowe i chętne do różnego rodzaju aktywności, więc prawdopodobnie z przyjemnością same postanowią, czym ciekawym mogą się zająć i jaki dokładnie przebieg będzie miała zabawa. Mimo swojej wyniosłości i niezależności, kiedy pekińczyk zaakceptuje już swojego opiekuna (co może chwilę potrwać), będzie w stosunku do niego bardzo wierny, kochający i niezmienny w swych ​uczuciach​. Na pewno nie wykaże się też bezpośrednią agresją wobec człowieka, chociaż może mu się zdarzyć zaatakować innego psa, który z jakichś względów mu nie podpasuje. Pekińczyk – szczeniak Praca ze szczeniakiem pekińczykiem i cały proces wychowawczy może być ze względu na specyficzny charakter tej rasy pewnym wyzwaniem. Na pewno do wszelkich treningów, nauki ​komend​ i skupienia na opiekunie, należy podejść kreatywnie i przede wszystkim zadbać o to, żeby pies się nie nudził i miał poczucie wpływu na przebieg wspólnie spędzanego czasu. Pekińczyk szczeniak niestety nie będzie się dał łatwo przekupić np. smaczkiem – nie jest to rasa łakomczuchów, co stanowi też pewną zaletę, ponieważ nie są tak bardzo narażone na nadwagę czy otyłość. Oczywiście nadal istotna będzie odpowiednia porcja aktywności fizycznej – mimo krótkiego pyszczka pekińczyk raczej lubi spacery i dopóki tempo nie jest zbyt intensywne, chętnie będzie wybierał się z nami na krótkie przechadzki. Oczywiście ma to też kluczowe znaczenie dla prawidłowej socjalizacji. Pamiętajmy natomiast o tym, żeby przyzwyczaić szczeniaka do chodzenia na smyczy – może okazać się szczególnie potrzebna, kiedy jakiś większy pies zaczepi naszego pekińczyka, a ten unosząc się dumą, będzie za wszelką cenę chciał się zrewanżować. Pekińczyk – choroby Pekińczyk należy do raczej zdrowych ras – bez trudu powinniśmy mieć możliwość spędzania z nim kilkunastu wspólnych lat. W przypadku pekińczyków należy jedynie uważać na problemy z oczami i trudności w oddychaniu. Pekińczyk – cena Cena pekińczyka z rodowodem to około 1,5 – 2,5 tys. złotych. Zapisz się na newsletter!